Niet voldoende geschoold, maar met een verlangen in mijn hart schreef ik twee jaar geleden een e-mail naar een psycholoog die zijn eigen opleidingsinstituut opgezet had. Hij bood een opleiding tot coach aan die westerse met oosterse en wetenschappelijke met spirituele kennis samenbracht tot één geheel. Ik was direct verliefd op de kennis die ik op zou kunnen doen bij deze opleiding en wilde deze daarom graag volgen, want in mijn hart voelde ik het sterke verlangen om….tjah, om wat eigenlijk?  

Verbinden, liefde geven, begrip tonen? Misschien voelde ik wel gewoon het alles omvattende verlangen om menselijk te zijn en om deze menselijkheid te kunnen delen.  

Om aan de opleiding deel te kunnen nemen werd hbo-niveau gevraagd en dat was iets wat ik als schoolverlater niet op zak had. Wat ik echter ook voelde is dat ik veel meer was dan slechts een schoolverlater en dat de zogenaamde stempel niks zei over mijn kunnen en zijn als persoon, maar slechts iets zei over het leven wat ik geleefd heb.  

En dus trok ik de stoute schoenen aan en zocht ik contact met de oprichter van de opleiding. Een diploma heb ik niet, maar een goed stel hersenen heb ik wel en dit wilde ik aan de man laten zien. Ik wilde laten zien dat ik meer was dan de persoon die de leegte op mijn curriculum vitae lijkt te laten zien.  

Een gesprek volgde en het vereiste hbo-niveau was volgens de beste man geen enkel probleem. Er was volgens hem echter wel een ander probleem, namelijk dat ik emotioneel te onvolwassen was om goed met de rest van de groep studenten mee te kunnen.  

Een pijnlijke conclusie die mij in eerste instantie een neerslachtig gevoel gaf. Ik wist dat de beste man gelijk had. Niet alleen omdat hij het vanuit een oprecht geven om gezegd had, maar ook omdat ik het eigenlijk stiekem altijd zelf al geweten had.  

De droom om het verlangen van mijn ziel te kunnen manifesteren op professioneel gebied leek weer meer op een onhaalbare utopie dan iets wat ik daadwerkelijk ooit zou kunnen realiseren.  

Ik kon niks anders doen dan eerlijk aan mijzelf toegeven dat ik nog niet klaar was voor de opleiding en mijn droom in de kast der verlangens op te bergen. 

Maar eerlijk gezegd? Eerlijk gezegd denk ik dat het destijds waarschijnlijk een duur fiasco geworden zou zijn als ik aan de opleiding zou zijn begonnen en dat maakt dat ik tot op de dag van vandaag dankbaar ben voor de eerlijke woorden die de beste man naar mij uitsprak.  

Ik was er nog niet klaar voor.  

Voordat het gesprek met de beste man ten einde liep gaf hij mij echter nog één laatste tip mee: 

“Begin met vrijwilligerswerk en bouw zo langzaam ervaring op”, zei hij. En met die woorden vertrok ik weer richting huis.  

Eenmaal thuis maakte ik vervolgens een profiel aan op een website waarbij ik mijzelf als vrijwilliger kon opgeven en liet verder de boel de boel.  

Ik wilde wel vooruit in mijn leven, maar mijn lage sociale zelfbeeld zorgde er ook voor dat ik niet echt actie durfde te ondernemen.  

Mijn profiel stond er, maar zonder er nog verdere aandacht aan te besteden vervolgde ik mijn normale gang van zaken.  

Tot ik plotseling via een e-mail gewezen werd op een match tussen mij en een ander persoon.  

Aarzelend bleef ik naar het e-mailtje staren. Had ik überhaupt nog wel de behoefte om met dit vrijwilligerswerk door te gaan? Mijn sociale onzekerheid leek de overhand te krijgen en ik voelde een sterke behoefte om de e-mail te verwijderen, maar tegelijkertijd voelde ik vanuit mijn hart een sterk verlangen om er meer mee te doen.  

Ik opende uiteindelijk de e-mail en zag dat ik een persoonlijk bericht in mijn inbox had. Een hulpvraag van een vrouw die zich wanhopig vast voelde zitten in haar angsten.  

Na enige twijfel besloot ik om mijn sociale onzekerheden aan de kant te zetten en om op haar bericht te reageren.  

Niet veel later zat ik op mijn fiets richting Kitty, de vrouw die mij het persoonlijke bericht gestuurd had, en sprak ik mijzelf op ferme toon toe.  

“Wees niet onvolwassen, blijf rustig en beheerst, uit je onzekerheid niet, zeg geen lompe dingen en voornamelijk; gebruik geen schuine taal.” 

Hoelang ons gesprek duurde weet ik niet meer, maar dat ik al snel zat te balen van mijn onvolwassen gedrag wat ik maar niet onder controle leek te kunnen krijgen weet ik nog wel.  

Een wanhopige angst om vanuit mijn zijn nooit een waardig onderdeel van de maatschappij te kunnen zijn bekroop mij.  

Ik was nu eenmaal emotioneel te onvolwassen om daadwerkelijk iets bij te kunnen dragen.  

Maar toen begon Kitty onverwachts haar dankbaarheid naar mij te uiten.  

Nog nooit had ze met iemand een gesprek ervaren wat haar dusdanig raakte en tegelijkertijd energie en hoop gaf.  

Toen ik eenmaal weer op mijn fiets richting huis zat straalde ik bijna feller dan de zon.  

Ik, sociaal emotioneel onvolwassen en onhandige Esra, had met mijn zijn een sprankeltje licht in het donker lijkende leven van een ander teweeggebracht en plotseling realiseerde ik mijzelf dat ik niet hoefde te veranderen om iets of iemand van waarde te kunnen zijn, maar dat ik al waardevol was vanwege wie ik daadwerkelijk ben.  

Juist door mijn contact met Kitty begon ik stapje per stapje te ervaren dat ik mocht zijn wie ik ben en dat het juist veel pracht kon manifesteren als ik eerlijk was over wie ik ben en welke moeilijkheden ik zelf ervaar.  

Rustig kabbelde mijn contact met Kitty, wat zich ondertussen tot een diepe vriendschap gevormd had, en mijn leven voort. In de tijd die verstreek werd het mij duidelijk dat ik deze tijd nodig had gehad om mijzelf verder te ontwikkelen.  

Het verlangen om de opleiding te volgen was vanuit een diep verlangen ontstaan, maar was te vroeg in mijn leven gekomen. Ik was er destijds echt nog niet klaar voor.  

Een nieuwe periode brak aan. Een nieuwe periode waarin ik niet alleen standvastig bleef vallen en opstaan, maar waarin ik ook leerde om mijzelf te durven uiten in al mijn naakte, kwetsbare waarheid.  

Ik durfde mijn waarheid met steeds meer mensen te delen en voordat ik het wist was ik dagelijks in contact met verschillende personen die mij om hulp vroegen als ze zelf even vastliepen.  

Het helpen van mensen maakte mij oprecht gelukkig. Het voelde zo natuurlijk als ademhalen en ik ervaarde het geluk vanuit mijn ziel op de momenten dat mijn hulp daadwerkelijk geholpen had.  

Ik wilde nog steeds meer doen met het verlangen vanuit mijn ziel, maar ondanks mijn pogingen om mijzelf volledig te accepteren bleef de angst bestaan dat ik vanuit mijn emotioneel onvolwassen zijn niet daadwerkelijk iets te bieden had.  

Hoe kon ik, zonder diploma’s, aantoonbare ervaringen en/ of emotionele volwassenheid in vredesnaam een eigen bedrijf beginnen waarmee ik mensen kon coachen?  

Het antwoord op mijn prangende vraag liet lang op zich wachten, maar na een lange, fijne wandeling met Kitty vulden mijn gedachten zichzelf plotseling met het antwoord.  

Ik kon simpelweg gaan wandelen met mensen.  

Als ik niks meer zou doen dan hetgeen ik goed in ben, wandelen in vriendelijkheid, en ik zou dat vrijblijvend aanbieden, dan kon ik mijzelf de vrijheid geven om mijzelf te kunnen zijn zonder aan enige verwachting te hoeven voldoen.  

De gedachten aan mijn idee lieten mijn hart glunderen van geluk en ik wist dat ik dit gevoel van geluk moest volgen.  

“Het glunderen van jouw hart is als een lantaarnpaal die jouw pad verlicht. Het laat jou zien welke kant je op moet gaan”, is een levensmotto wat ik al vaak tegen mijzelf gezegd had en nu voelde de glunder zo groot dat ik niet langer de andere kant op wilde lopen.  

Glunder op glunder vulden mijn gedachten zich met ideeën die voortkwamen uit mijn ziel. Hoe meer ik mijn ziel volgde hoe enthousiaster ik werd.  

En zo vormde Klessebesse zich. Een idee vanuit het hart, een sprong in het diepe en een droom die zich langzaam tot werkelijkheid manifesteert.